سلسله فلاوین

پس از کشته شدن نرون ، قدرت در روم به دست گالبا افتاد که با سیاست های خود ، زمینه ی نابودی حکومتش را فراهم کرد و سرانجام بدست اتو ، یکی از دوستان قدیمی نرون ، سرنگون شد.

اما لژیون های ناحیه رَن او را به پادشاهی نپذیرفته و سردارشان ، ویتلیوس را به امپراتوری برگزیده و سپس در کِرِمُن بر اُتو غلبه یافتند. این بار ویتلیوس به تاج و تخت رسید. (آوریل 69 )

ویتلیوس

ویتلیوس که به پرخوری و شکم پرستی معروف شده بود ، با خطر بزرگی مواجه شد. لشکریان شرقی روم ، سردار برجسته ی خود یعنی وِسپازین را امپراتوری معرفی کرده و به ایتالیا هجوم بردند. این بار باز هم در کرمُن ، نیروهای وسپازین به پیروزی رسیده و پایتخت را گرفتند.

وسپازین (69-79 میلادی) :

وِسپازین نخستین امپراتور سلسله فلاوین ها می باشد. سنا قدرت وی را به رسمیت شناخت و او توانست با اتکا به حمایت آنان ، اوضاع کشور را آرام کند.

هنگامی که وسپازین بر تخت شاهی نشست، دو شورش بزرگ در امپراتوری رخ داد.در گل فردی به نام سیویلیس با کمک چندین لژیون شورش خود را آغاز کرد ولی سرانجام سرکوب شد.

شورش خطرناک تری در فلسطین کنونی اتفاق افتاد که یهودیان آن ناحیه دست به اسلحه برده و بر علیه رومی ها قیام کردند.وسپازین با ارتشی نیرومند به سراغ آنان رفته و موفق شد پس از تلفات تکان دهنده ، یهودیان را شکست دهد.

وسپازین

وسپازین فردی لایق برای اداره ی پادشاهی بود که توانست رضایت مردم را جلب کند و همچنین امنیت را در قلمرو روم برقرار سازد. او سرانجام در 79 میلادی درگذشت.

 

تیتوس (79-81 میلادی ) :

تیتوس ، پسر وسپازین ، جای او را گرفت. او سعی کرد در تمام مدت حکومتش به شیوه ای کاملاً صلح جویانه رفتار کند ؛ اگرچه ، دوره ی حکومت او پر از بلایای طبیعی بود : آتش سوزی و نیز طاعونی بزرگ به شهر رم خسارت زد و انفجار کوه آتشفشانی وزوو ، شهر پمپئی را در زیر لایه های خاکستر مدفون ساخت. (79 میلادی)

تیتوس

دُمیسین (81-96 میلادی) :

دُمیسین ، برادر تیتوس که پس از وی امپراتور شد ، اخلاق و رفتاری همانند تیبریوس داشت. مدیر باکفایت و لایقی بود اما در مقابل جنگجو و بی رحم.

لشکرکشی های او خاک روم را در بریتانیا وسعت بخشید و شکست در نبرد با اقوام داس را به ارمغان آورد. ( داس ها اقوامی کهن در کناره های رود دانوب بودند. )

پس از مدتی ، او ادعای خدایی کرد و این گونه مخالفت ها را برانگیخت. زمانی که دُمیسین خواست مخالفانش را از میان ببرد ، خون های زیادی بر زمین ریخت و دوباره خاطره ی نرون در دل ها زنده شد.

دُمیسین

اما این اقدامات او به ضررش تمام شد. لژیون های رَن شورش کردند و توطئه های درباریان بر ضد وی بیشتر شد. عاقبت دُمیسین در سال 96 میلادی به قتل رسید و سلسله فلاوین ها درست همانند ژولیو کلُدین ها با خفت و خواری از میان رفت.

منبع : این مقاله خلاصه ای از تاریخ روم نوشته آلبرماله می باشد.

لطفاً دیدگاه های ارزشمند خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.

موفق باشید.

سلسله ژولیو کلُدین

پس از پایان عمر جمهوری روم که بدست آگوستوس اتفاق افتاد ، وی تغییرات مهمی در سیستم حکومتی اتخاذ کرده و با ایجاد دولتی نیرومند ، دوباره توش و توان قدیم را به روم بازگرداند. اینک او سرسلسله ی دودمان ژولیوکِلُدین ها بود که تا 68 میلادی بر امپراتوری روم فرمان راندند.

آگوستوس ترتیبی اتخاذ کرد تا ارتش روم در تمام طول سال در مرزها مستقر باشد و از این طریق بتواند مانع از هجوم بربرها به مرزها بشود. در کرانه های رود دانوب و رَن ، دو فرمانده ی توانای او ، تیبریوس و دروسوس ، لژیون ها را فرماندهی می کردند.

فتوحات آگوستوس

امپراتوری روم در 20 ق.م. با پارتها صلح کرد و پرچم هایی را که در زمان کشته شدن کراسوس به دست آنان افتاده بود ، پس گرفت. همچنین لژیون های رومی چندین دولت کوچک آسیایی نظیر دولت یهود و گالاسی را ضمیمه خاک خود کردند.

در غرب ارتش روم بر قسمتی از آلپ که دشت پو را احاطه می کرد ، تسلط یافت و همچنین به فرمان آگوستوس ، سرزمین هایی را که امروزه سوییس شرقی ، اتریش ، مجارستان ، یوگسلاوی ، بلغارستان و رومانی را شامل می شوند ، تحت حیطه روم در آورد. این فتوحات بدست سرداری برجسته و داماد آگوستوس به نام تیبریوس تا سال 10 میلادی انجام شد.

در 12 ق.م. حمله به مناطق شمال غربی آلمان تا رود اِلب آغاز شد.دروسوس که در ابتدا فرماندهی رومی ها را بر عهده داشت ، پس از گذر از جنگل های انبوه و مقابله با ژرمن ها ، به الب رسید اما از اسب افتاد و درگذشت. تیبریوس وظیفه ی او را ادامه داد. تا سال 6 ق.م. آلمان غربی مطیع شده بود.

وسعت روم در زمان حکومت آگوستوس

اما این وضعیت ظاهری بود ؛ زیرا ، یکی از سرداران نالایق رومی به نام واروس در سال 9 ق.م. در جنگل های تُتبورگ مغلوب ژرمن ها شده و لژیون هایش از میان رفتند. آگوستوس که از  این شکست بسیار اندوهگین شده بود ، باز هم به تلاشش ادامه داد و بعدها جانشین او یعنی تیبریوس آن نواحی را تخلیه کرد و رود رَن را مرز و سرحد امپراتوری روم قرار داد.

سرانجام آگوستوس در 14 میلادی پس از 45 سال حکومت باعزت و شکوه درگذشت. روم در زمان او شاهد آرامش و شکوفاییِ بی نظیری بود که پس از صدسال جنگ داخلی حاصل شد.

تیبریوس (14-37 میلادی) :

پس از مرگ آگوستوس ، پسر خوانده اش ، تیبریوس بر تخت نشست. چندین سال بعد ، او با سنا مخالفت کرد و در پی قدرت بیش تر برآمد. از آنجا که اغلب اوقات تنها بود و با کسی ارتباط نداشت ، نسبت به همه بدگمان شد. سپس ، در پی قلع و قمع مخالفانش برآمد و محبوبیت خود را در میان مردم از دست داد. عاقبت تیبریوس در سال 37 میلادی مُرد.

تیبریوس

کالیگولا (37-41 میلادی ) :

تیبریوس نوه ی برادرش یعنی کالیگولا را به جانشینی خود برگزید. ماه های اول سلطنت کالیگولا به خوبی و آرامش سپری شد. اما این جوان 24 ساله که اغلب اوقات مریض بود ، دچار جنون شد و دست به خونریزی و کشتار زد و سرانجام در 41 میلادی بدست یکی از محافظانش کشته شد.

کِلُد (41-54 میلادی) :

پس از کشته شدن کالیگولا ، برادرش کلُد را به سلطنت نشاندند. او فردی ضعیف و بی اراده بود که به راحتی تحت تاثیر غلامان و خدمتگذارانش قرار گرفت. سرانجام نیز پس از 13 سال حکومت توام با خونریزی توسط همسرش آگریپین به قتل رسید.

نِرون (54-68 میلادی ) :

نِرون که پسر آگریپین از شوهر اولش بود ، در سال 54 میلادی بر تخت نشست. در 5 سال اول حکومت نِرون قدرت در دست آگریپین ، بوروس ، فرمانده محافظان شاه و سِنِکا فیلسوف مشهور رومی بود ؛ به همین دلیل ، اوضاع به خوبی سپری شد.

نرون

ولی نِرون به زودی بی رحمی خود را نشان داد. او مادرش و همچنین سِنِکا را به قتل رساند و پس از آنکه بوروس در 62 میلادی درگذشت ، تمام قدرت را تصاحب کرد. حرکات او ، مانند اجرای نمایش در سیرک ها و میدان های اسب دوانی که مناسب یک امپراتور نبود ، تنها آغاز ماجرا به حساب می آمد. در 64 میلادی آتش سوزی بزرگی شهر روم را فرا گرفت و قسمت اعظم آن را سوزاند.

شایع شد که این آتش سوزی تقصیر نرون بوده تا از منظره ی آن نقاشی بکشد.پس از پایان حریق ، او ساخت کاخی باشکوه را آغاز کرد و همچنین با خرج پولِ خزانه ، شهر را باشکوه تر از اول ساخت.

پس از آنکه پولش تمام شد ، به تمام کسانی که دنبال دارایی شان بود ، اتهام خیانت زد و بسیاری را کشت. اما زمانی که یکی از سرداران بزرگ ارتش روم به نام کُربولُن را به قتل رساند، لژیون ها را با خود دشمن کرد. یکی از اشراف گل به نام وِندِکس به گالبا ، حاکم یکی از ایالات اسپانیا ، پیشنهاد داد که برای رسیدن به تاج و تخت به وی کمک کند.

وندکس مدتی بعد به قتل رسید اما گالبا به سوی رم حرکت کرد. نرون که محافظانش او را ترک کرده بودند ، به کمک یکی از غلامانش خودکشی کرد. ( ژوئن 68 میلادی) با مرگ وی سلسله ژولیوکِلُدین ها از میان رفت و تا یکسال بعد که دودمان فِلاوین ها قدرت را بدست گرفت ، روم درگیر هرج و مرج و آشوب شد.

لطفاً دیدگاه های ارزشمند خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.

موفق باشید.

خدایان اصلی روم باستان

رومیان نیز همانند بسیاری از ملل باستان ، خدایان متعددی را می پرستیدند. برخی از این خدایان در اصل ایتالیایی بودند اما یونان هم خدایان متعددی را یا مستقیم و یا غیرمستقیم وارد فرهنگ رومی کرد. به طور مثال ، ژوپیتر که از اتروسک ها به روم رسید ، جلوه ای دیگر از زئوس یونانی بود. ایزدان رومی به مرور زمان تاثیر فراوانی بر فرهنگ رومیان گذاردند. سرانجام نیز در قرن 4 میلادی بود که با رسمی شدن مسیحیت در امپراتوری روم ، پرستش خدایان قدیمی ممنوع شد.

خدایان اصلی روم باستان به شرح زیر می باشند :

ژانوس : پدر خدایان و ایزد خورشید و دروازه ها بود که بر همه ی خدایان فرمان می راند.

ژانوس

مارس : مارس اصیل ترین خدای رومی بود که پدر رمولوس (بنیانگذار شهر رم)، خدای کشاورزی و جنگ محسوب می شد.

پیکره ی مارس

ژوپیتر : وی در اصل خدای اتروسکی بود و وظیفه اش فرمانروایی بر صاعقه و آذرخش و خورشید و ماه بود.

 

ژوپیتر

ژونون : الهه روشنایی ، باروری و نگهبان زنان بود که همه ی اقوام ایتالیایی به وی اعتقاد داشتند. او همچنین خواهر و همسر ژوپیتر بود.

ژونون

وستا : او الهه آتش و زمین بود که پیکره ی زیادی از وی باقی نمانده و تنها تصاویر روی سکه ها او را نشان می دهند.

تصویر وستا بر روی سکه

وولکان : او یکی از کهن ترین خدایان رومی است که وظایفش مشابه ژوپیتر می باشد زیرا او را در طول زمان جلوه ای از ژوپیتر تلقی می کردند.

وولکان

ساتورن : وی نیز همانند وولکان قدیمی و کهن بود و کارش کمک به کشاورزی و کارگران بود.

ویرانه های معبد بزرگ ساتورن

مینِروا : او نیز مانند بسیاری از خدایان رومی ، اصلیتی اتروسکی داشت. مینروا الهه ی تجارت و صنعت و علم بود که بعدها ویژگی های جنگاوری به خود گرفت.

نقاشی مینروا

مرکوری : مرکوری در قرن 5 ق.م. ظاهر شد؛زمانی که ایزد بازرگانی بود.همچنین یکی از وظایف وی ، سرپرستی پیغام ها بود.

طرحی از معبد مرکوری

لطفاً دیدگاه های ارزشمند خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.

موفق باشید.